
Ήταν ένα φθινοπωρινό μεσημέρι αρχές της δεκαετίας του ΄60. Μια
22χρονη κοπέλα ξεκινούσε από την Πελοπόννησο, αφήνοντας πίσω τον τόπο της,
γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους για να κάνει το όνειρό της
πραγματικότητα. Να ασκήσει το επάγγελμά της, στις δύσκολες εποχές για μια νεαρή
γυναίκα, αλλά και για ολάκαιρους τους Έλληνες.
Τα συναισθήματα ανάμικτα. Χαρμολύπης θα έσπευδε να τα χαρακτηρίσει η τότε 22χρονη Καλαματιανή Μαρία Παπαδοπούλου. Από τη μια χαρά για το χαρτί του υπουργείου Παιδείας για τον πρώτο διορισμό σε δημόσιο σχολείο. Από την άλλη λύπη για μια κοπέλα της τότε εποχής να εγκαταλείψει τους οικείους και να φύγει χιλιόμετρα μακριά για να διδάξει. Ήταν σαν να μετανάστευε σε άλλη χώρα μιας και δεν υπήρχαν οι ευκολίες μετακίνησης...