Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Να δώ όλες τις γειτονιές της Κρήνης που αλώνιζα μικράκι!!!

«Το Σάββατο ή την Κυριακή αυτή την εβδομάδα θα κάνω κάτι που καιρό το είχα κατά νου…» αναφέρεται μεταξύ των στίχων του Νίκου Παπάζογλου στο τραγούδι που τιτλοφορείται «Σύνεργα».
Πόσοι από τους κατοίκους που έλκουν την καταγωγή τους από την Κρήνη και ζουν μακριά τους αποφάσισαν μέσα σε λίγα λεπτά να πάρουν το αυτοκίνητο και επισκεφτούν το χωριό τους, το τόπο που μεγάλωσαν και έζησαν τα παιδικά τους χρόνια, έτσι για να θυμηθούν τα παλιά, να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
«Να δω όλες τις γειτονιές που αλώνιζα μικράκι να θυμηθώ τις ομορφιές που πήγαν άδικα» συνεχίζει ο στίχος και ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση.
Τελικά τι πιο όμορφο από ένα μικρό σεργιάνι στα στενά σοκάκια ενός χωριού; Τι πιο όμορφο από να καταγράφεις καθημερινές σκηνές που σου φέρνουν στα μάτια παλιές εικόνες άλλων εποχών;
Η μαγεία του χωριού θα πει κανείς κι ίσως συμφωνήσουν πολλοί άλλοι ακόμη.
Ο ήλιος δύει. Οι άνδρες λαμβάνουν το δρόμο για τα καφενεία, τα παιδιά τρέχουν ανέμελα στους δρόμους και στην πλατεία της Κρήνης, οι γυναίκες «απόκαμαν» ολοκληρώνοντας τις εργασίες και το νοικοκύρεμα του σπιτιού.
Καιρός για ξεκούραση για όλους. Ώρα για χαλάρωση και για τις γυναίκες του χωριού μας. Τι κι αν φθινοπώριασε. Ο καιρός το επιτρέπει ακόμη.
Οι γειτονιές, οι βεράντες και οι αυλές των σπιτιών αποκτούν άλλη διάσταση. Οι γειτόνισσες και οι φίλες ανταμώνουν. Συναντιούνται στο κατώφλι των σπιτιών και η κουβέντα, το «μασλάτι», όπως υποστηρίζουν και οι ίδιες στήνεται, έτσι όπως παλιά. Στους δρόμους, στις αυλές, στις βεράντες για λίγη δροσιά, για ξεκούραση από το φορτωμένο πρόγραμμα της ημέρας.
συζήτηση, κουτσομπολιό, νέα πάνε κι έρχονται. Και πως άλλωστε. Είναι ένας τρόπος για να ξεχαστείς λιγάκι από τα προβλήματα της ημέρας. Κουβέντες για το νοικοκυριό, για τα παιδιά που ζουν μακριά από τους γονείς και στέλνουν νέα, το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία των συζητήσεων.
Έτσι όπως παλιά. Όπως γινόταν κι άλλοτε στα σοκάκια της Κρήνης. Την εποχή που οι γυναίκες έπαιρναν τα καρεκλάκια ανά χείρας και συναντιούνταν λέγοντας χαρές και πίκρες. Πάντα έχοντας μαζί τους τα παιδιά. Άλλοτε στα παιδιά τους, άλλοτε στις αγκαλιές τους. Που νανουριζόταν αργά το βράδυ από τις συζητήσεις των μανάδων τους, συμφωνώντας και διαφωνώντας με την παρέα. Πάντα με προσκέφαλο το στήθος της μάνας, πάντα με συντροφιά την αγκαλιά και το χάδι της.
Εικόνες που συναντάμε και σήμερα στο χωριό…
«Κρύβει πόνο κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά», συνεχίζει ο στίχος.
Σίγουρα ένα τέτοιο μικρό σεργιάνι φτάνει για να προκαλέσει συγκίνηση σε όλους εμάς που ζούμε το σκηνικό. Όπως γλυκιά επιθυμία σ’ όλους εκείνους που ζουν μακριά από το χωριό και θα ήθελαν να αποτυπώσουν στα μάτια τους το σκηνικό, φέρνοντας στις μνήμες τους τα παλιά…











2 σχόλια:

Δημήτρης Γ. είπε...

Όπως παλιά...Οι συνήθειες δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αναπολούμε τις στιγμές που ζήσαμε, ζούμε γι'αυτές που θα έρθουν. Ευχή, η όμορφη καθημερινότητα να μη ''σβήσει'' ποτέ...

Ανώνυμος είπε...

AYTA MAS KANETE KAI NOSTALGOUME TO XORIO PIO POLY.NA EISTE KALA.

Δημοσίευση σχολίου

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Macys Printable Coupons