Σφύζουν από ζωή τα αμπέλια της Κρήνης σε περίοδο Τρύγου!!!

 «Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου»… και όχι μόνον θα συμπληρώσουμε εμείς. Ειδικά όταν το κρασί παράγεται με το πλέον παραδοσιακό τρόπο, τότε φυσικά η απόλαυση είναι διπλή.

Ο λόγος για το κρασί λοιπόν που μας συντροφεύει στη χαρά, αλλά και στη λύπη. Που κάνει σε κάποιες των περιπτώσεων το γέρο να θυμάται κι άλλοτε να ξεχνά το πόνο. Το νέο να ευθυμεί και να χαίρεται πίνοντας κανένα ποτηράκι παραπάνω. Το κρασί που ακολουθεί τα περισσότερα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και είναι συνδεδεμένο με τη θρησκεία μας.

Πως παράγεται όμως το κρασί; Ίσως γι’ όλους εκείνους που ζουν στην περιφέρεια, ακόμη και στα μικρά παιδιά ο τρόπος να είναι γνωστός και οι εικόνες να αποτελούν κάτι το συνηθισμένο ς. Για όλους εκείνους ίσως που ζουν σε μια πόλη αποτελεί κάτι το άγνωστο.

Από την πλευρά μας δεν θα μπορούσαμε να μην μεταφέρουμε την εικόνα που κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες στο χωριό μας την Κρήνη Τρικάλων. Μια εικόνα που προκαλεί συγκίνηση, ακόμη και τώρα που τα χρόνια άλλαξαν, οι εποχές που ο τρόπος παραγωγής του κρασιού ήταν διαφορετικός και έφυγε ανεπιστρεπτί.

Σεπτέμβριος ή κατά τους παλιούς Τρυγητής. Τα αμπέλια της Κρήνης σφύζουν από ζωή. Εκεί όπου τις τελευταίες ημέρες συναντιούνται οι αμπελουργοί για το μάζεμα των σταφυλιών και μετέπειτα για την παραγωγή του κρασιού.

Τον παλιό καλό καιρό οι χωριανοί μας άλλοτε με τα γαϊδούρια και άλλοτε ζεύοντας τα βόδια στα κάρα ξεκινούσαν κατά ομάδες για τα’ αμπέλια… Διότι ο τρύγος, ο θέρος και ο πόλεμος σύμφωνα με το ρητό θέλουν πολλά χέρια.

Τραγούδια και χαρά από μικρούς και μεγάλους στα αμπέλια. Από το πρωί έως και το μεσημέρι και αργότερα στο σπίτι, πατώντας με τα πόδια τα σταφύλια στα καζάνια για να βγει ο μούστος. Ο χυμός των σταφυλιών που αργότερα θα έβραζε σε «ματζάνες» και στέρνες για το κρασί και το τσίπουρο.

«Φέρτε μου νιούς και σκάψτε με, γέρους να με κλαδέψουν, φέρτε κορίτσια ανύπαντρα να με κορφολογήσουν. Νά ταν η Θάλασσα κρασί και τα βουνά μεζέδες οι βάρκες κρασοπότηρα να πίνουν οι γλεντζέδες» θυμούνται σήμερα οι γηραιότεροι του χωριού μπαίνοντας στα αμπέλια.

Οι οικογένειες χαιρόταν η διαδικασία για αυτούς αποτελούσε γιορτή. Ταυτόχρονα με τη παραγωγή το γλέντι διαρκούσε για πολύ. Η χαρά διαδεχόταν την λύπη, αφού από τη Μυσταγωγία της παραγωγής του κρασιού έλειπαν μακριά στα ξένα αγαπημένα πρόσωπα. Συγγενείς που θα γευόταν αργότερα τη παραγωγή της χρονιάς με την έλευση τους στο χωριό.

Στην Κρήνη λοιπόν ο τρύγος, μαζί με το πάτημα των σταφυλιών που τον ακολουθούσε, ήταν μια από τις σημαντικότερες αγροτικές εργασίες και γινόταν αφορμή για γιορτή, όπου όλοι εύχονταν στο μούστο να γίνει καλό κρασί, να το πίνουν τον χειμώνα και να ευφραίνει η καρδιά και ο νους.

Οι εποχές άλλαξαν. Μετεξέλιξη της τεχνολογίας, αλλαγή νοοτροπίας. Όπως και να χει η ταλαιπωρία πλέον ανήκει στο παρελθόν. Η παράδοση συνεχίζει.

Παρόλο που τα γαϊδουράκια και τα κάρα έχουν γίνει τρακτέρ και τα κοφίνια πλαστικά τελάρα, θα δείτε πως ο τρύγος εξακολουθεί να έχει την ίδια σπουδαιότητα και σημασία.

Ο φωτογραφικός φακός μεταφέρθηκε στα αμπέλια του χωριού και σας φέρνουμε αποκλειστικές εικόνες.

Πρωί λίγες ώρες αργότερα της ανατολής του ηλίου. Τα τρακτέρ παίρνουν μπροστά, όλη η οικογένεια στο χωράφι μικροί και μεγάλοι.

 Ο τρύγος ξεκινά και τα  αμπελάκια του χωριού «ξανανιώνουν».

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Καλογιάννη Σωτήρη

Κτήμα  Λακιάρα Κων/νου

Κτήμα  Λακιάρα Κων/νου

Κτήμα Λακιάρα Κων/νου

Κτήμα Τριανταφύλλου Στέφανου

Κτήμα Τριανταφύλλου Στέφανου

Κτήμα  Γαλάνη Ρούλη

Κτήμα  Γαλάνη Ρούλη

Κτήμα  Γαλάνη Ρούλη

Κτήμα  Γάτσιου Στάθη

Κτήμα  Γάτσιου Στάθη

Κτήμα  Γάτσιου Στάθη

Κτήμα Τριανταφύλλου Στέφανου
Τα τελάρα μοιράζονται στις αράδες, γεμίζουν και μεταφέρονται στις πλατφόρμες.

 Αργότερα στα σπίτια των αμπελουργών οι ειδικές μηχανές για το πάτημα των σταφυλιών αναλαμβάνουν έργο, γεμίζοντας με στέμφυλα και μούστο στέρνες και βαρέλες.

Ο μούστος μεταφέρεται στις «ματζάνες» για να βράσει. Και σε ένα μήνα το κρασί θα είναι έτοιμο για πόση.

 Το δικό μας κρασί, αυτό της Κρήνης. Που μας συντροφεύει σε κάθε περίσταση. Ένα τοπικό προϊόν που ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς «πότες».

Στην Κρήνη λοιπόν η παραγωγή του κρασιού μοιάζει με Μυσταγωγία. Μια διαδικασία που έρχεται να μας θυμίσει την παράδοση την οποία ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε…

Κι όσοι νοσταλγούν αυτές τις εικόνες δεν έχουν παρά να επισκεφτούν αυτή την εποχή το χωριό μας. Κι αν δεν μπορούν ας προγραμματίσουν μια επίσκεψη εκεί στα τέλη του Οκτώβρη όταν τα καζάνια θα κοχλάσουν για να βγάλουν το τσίπουρό μας…

Δημοσιεύτηκε στην κατηγορία: ΔΙΑΦΟΡΑ