Συγκινητικές στιγμές για τους αδικοχαμένους μαθητές της Φαρκαδόνας

Οκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν την Πέμπτη 27/09/2012 από το τραγικό δυστύχημα του Λυκείου Φαρκαδόνας στον Μαλιακό, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο των επτά μαθητών. Με απόφαση του τότε Συλλόγου Διδασκόντων, η ημέρα αυτή καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης και, στο πλαίσιό της, κάθε χρόνο διοργανώνονται εκδηλώσεις.
Σήμερα οι μαθητές τίμησαν τους νεκρούς νέους από τα χωριά του Δήμου Φαρκαδόνας.
Αρχικώς τους ανατέθηκε η συγγραφή ενός κειμένου που θα θέτει ζητήματα για την οδική ασφάλεια και θα θίγει θέματα που άπτονται της συμπεριφοράς των οδηγών, των προσωπικών ευθυνών και της τρέχουσας κατάστασης στους ελληνικούς δρόμους.
Κάθε τμήμα κάθε τάξης ανέλαβε να συντάξει μία παράγραφο, τις οποίες αργότερα συνέθεσαν σε ενιαίο κείμενο οι μαθητές της Γ’ Λυκείου. Το κείμενο αναγνώστηκε στο μνημείο των 7 μαθητών, όπου εναποτέθηκαν 7 τριαντάφυλλα και στη συνέχεια απελευθερώθηκαν στον ουρανό 7 λευκά μπαλόνια.
Το κείμενο είναι το ακόλουθο:



Ημέρα Μνήμης

Ανολοκλήρωτα έργα, δρόμοι δολοφόνοι, ανεύθυνοι οδηγοί, παράγοντες καταστροφής… Μέρες λύπης και πένθους, απώλειες οδυνηρές. Ένα ατύχημα μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Ένα ατύχημα κοστίζει ακριβά στις ψυχές των ανθρώπων. Δυστυχώς, όμως, για ένα άγνωστο λόγο συνεχίζουν και συμβαίνουν. Στις μέρες μας ο αριθμός των ατυχημάτων αυξάνεται ραγδαία. Συγκεκριμένα η χώρα μας ανήκει στη 2η θέση παγκοσμίως, ανάμεσα στις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό ατυχημάτων.
Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτέμβρη του έτους 2004, η Ελλάδα επισκιάστηκε από τα αματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή του Mαλιακού. Σαν σήμερα, πριν 8 χρόνια, το Λύκειο Φαρκαδόνας έχασε 7 αγγελούδια. Χάσαμε φίλους και συγγενείς, μα πάνω από όλα αθώα παιδιά. Ο χαμός τους υποδηλώνει την αδικία του κόσμου, ίσως και κάτι ανωτέρου. Και παντού, κυριαρχεί ένα μεγάλο «Γιατί» , που ριζώνει στις καρδιές μας. Παντού, στέκουν μετέωρα ερωτήματα, αναπάντητα ερωτήματα πόνου, οργής και αγανάκτησης.
Όλοι ψάχνουμε απαντήσεις. Ομως το ζήτημα δεν είναι στο «γιατί», αλλά στο πώς να αποφευχθούν παρόμοιες περιστάσεις, ώστε να μην ξανανιώσουν άλλοι άνθρωποι τον ψυχρό πόνο της απώλειας. Αλκοόλ, ταχύτητα, αμέλεια, κινητό, κόκκινο φανάρι. Όλοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν στον χωρισμό δρόμων. Χωρίζονται παιδιά από μητέρες, γυναίκες από άντρες, φίλοι από φίλους, με αποτέλεσμα να διαλύονται χιλιάδες οικογένειες. Η αδράνεια των κρατικών μας φορέων, λοιπόν, είναι αισθητή. Το οδικό δίκτυο της χώρας μας, σαφώς και δεν πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλούς οδήγησης. Ωστόσο, η λύση τέτοιων  προβλημάτων, επέρχεται πολύ αργότερα. Βρίσκεται λύση, όταν τα ατυχήματα ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και όταν πλέον η αγανάκτηση των ανθρώπων που τα έχουν βιώσει, ξεχειλίζει.
Κύριο μέλημα μιας χώρας θα πρέπει να είναι η ασφάλεια των πολιτών της. Για τον λόγο αυτό, το κράτος θα πρέπει να συμβάλλει σημαντικά στην εξάλειψη των ατυχημάτων με τη δημιουργία καλύτερων υποδομών και με την εξασφάλιση ποινών για τυχόν παραβάσεις.
Παρ’ όλα αυτά όμως, και η δράση του καθένα, σε ατομικό επίπεδο, δεν πρέπει να παραληφθεί. Με την κατάλληλη παιδεία και φρόνηση, θα πρέπει να «βγαίνουν» στους δρόμους, άνθρωποι συνετοί και υπεύθυνοι, οι οποίοι οφείλουν να ανταποκρίνονται θετικά στη νηφαλιότητα, στην πείρα της οδήγησης καθώς επίσης και στην τήρηση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Είναι πλέον στιγμή, να καταλάβουν όλοι πως η ταχύτητα δεν είναι ούτε κάποιο είδος «μαγκιάς», ούτε κάποιο είδος αυτοπροβολής. Απεναντίας, είναι ο μοχλός της καταστροφής, της αυτοκαταστροφής. Εν τούτοις, η συνετή και υπεύθυνη οδήγηση προϋποθέτει και την επαρκή συντήρηση των οχημάτων.
Τα παιδιά μας, λοιπόν, είχαν παρόν και μέλλον. Κι όμως κατέληξαν ανάμνηση των πιο έντονων αισθήσεων μας. Τα φτερά τους που κόπηκαν απότομα και άδικα, πρέπει να αποτελέσουν ορόσημο για όλους. Πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη για όλα τα νέα παιδιά, για όλους εμάς, η οποία να μας ωθεί στην πραγμάτωση των δικών μας στόχων και ονείρων, με οποιοδήποτε τίμημα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μας, μαχόμενοι ενάντια σε κάθε εμπόδιο, να χαμογελάμε ακόμα και όταν κλαίμε, να λέμε «μπορώ», ακόμα και όταν οι δυνάμεις μας, μας έχουν εγκαταλείψει.
Τη μέρα αυτή, λοιπόν, ως αφιέρωμα στην μνήμη τους, όλοι συνειδητά και υποσυνείδητα τους νιώθουμε κοντά μας, έτσι σαν ΆΓΓΕΛΟΙ, όπως ήταν, όπου και αν βρίσκονται, όποια υπόσταση και αν έχουν. Η παρουσία της απουσίας τους ευχόμαστε να είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ΑΓΑΠΗΣ και αλληλεγγύης προς όλους τους ανθρώπους…

Δημοσιεύτηκε στην κατηγορία: ΠΑΙΔΕΙΑ