Βιώνοντας την εμπειρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νέων στο Μόναχο! ~ ΚΡΗΝΗ ΤΡΙΚΑΛΩΝ BLOG

Άρθρο του μαθητή Αθανάσιου Θεοχάρη από την Κρήνη Τρικάλων

Όλα ξεκίνησαν περίπου στα μέσα Οκτώβρη, όταν ο διευθυντής μας ανακοίνωσε ότι θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη ένα συνέδριο προσομοίωσης κοινοβουλίου για νέους (ΕΚΝ, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Νέων), ή κάτι τέτοιο – ποιος έδινε και πολύ σημασία τότε (!).

«Ωραία», σκέφτηκα, «θα δηλώσω συμμετοχή, θα χάσω και καμιά μέρα μάθημα, θα μιλήσω και λίγο αγγλικά, άσχημα δε θα είναι». Γελούσαμε με τους φίλους και την οικογένειά μου όταν λέγαμε ότι μπορεί να πήγαινα και στο Διεθνές Συνέδριο του Μονάχου. Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα κατέληγε όλη αυτή η ιστορία. Γυρνώντας από τη Θεσσαλονίκη, όπου είχα αποκτήσει αρκετές πρωτόγνωρες εμπειρίες, πίστευα ότι η επίδοσή μου ήτανε αρκετά ικανοποιητική, φυσικά όμως όχι τόσο καλή ώστε να επιλεγώ με άλλους 7 ανάμεσα σε 150 υποψηφίους. Το επόμενο βράδυ, διάβασα τα αποτελέσματα. Ήμουν στους 8! Θα πήγαινα ΜΟΝΑΧΟ! Για ΔΕΚΑ ημέρες. Κατενθουσιάστηκα! Όμως και πάλι δε θα μπορούσα να φανταστώ τι θα βίωνα εκεί. Πέρασαν οι μήνες, γνωρίστηκα με τα υπόλοιπα 7 παιδιά. Κάναμε κάποιου είδους προετοιμασία – ο καθένας για το θέμα που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει στο Μόναχο – με πρώην συμμετέχοντες σε διεθνή ΕΚΝ συνέδρια. Μας μιλούσανε για το πόσο συγκλονιστικό, πέραν πάσης προσδοκίας θα είναι το δεκαήμερο. Όμως και πάλι δε μπορούσα να καταλάβω τι το τόσο υπέροχο θα βρω εκεί. Έφτασε επιτέλους η μεγάλη ημέρα της αναχώρησης. Χαρούμενοι και οι 8 που θα πηγαίναμε εκδρομούλα, ανεβήκαμε στο αεροπλάνο με ανυπομονησία να βιώσουμε τη θαυμάσια εμπειρία και γεμάτοι υποσχέσεις για σουβενίρ και δώρα.

Αποβιβαστήκαμε στο Μόναχο. Όλοι μας είχαμε ταξιδέψει στο εξωτερικό και άλλες φορές και έτσι δε βρήκαμε κάτι το εντυπωσιακό. Ήταν και συννεφιασμένος ο καιρός σε αντίθεση με την Ελλάδα – βρε για δες καιρό που βρήκαμε εδώ- λέγαμε αστειευόμενοι. Αφήσαμε τις βαλίτσες στο ξενώνα, κάναμε check-in και κατεβήκαμε για ένα δίωρο στο κέντρο του Μονάχου. Γυρνώντας, ο προηγουμένως σχεδόν άδειος ξενώνας βούιζε από τα 300 άτομα από 22 διαφορετικές χώρες που φιλοξενούσε. Εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε κάποιο πρόγραμμα, αλλά μας άφησαν ελεύθερους να γνωριστούμε μεταξύ μας. Διαφορετικά πρόσωπα, περίεργοι τρόποι σκέψης και συμπεριφοράς.

Οι υποψήφιοι κατανεμήθηκαν σε επιτροπές 15 ατόμων οι οποίες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν από ένα φλέγον ζήτημα που απασχολεί την Ευρωπαϊκή Ένωση και να δώσουν λύσεις. Οι αποστολές από τις χώρες τις Ευρώπης αποτελούνταν από διαφορετικό αριθμό η κάθε μία. Ο κάθε απεσταλμένος ανήκε και σε διαφορετική επιτροπή, έτσι ώστε σε κάθε μία να μην υπάρχει άτομο ίδιας εθνικότητας. Επίσης η κάθε επιτροπή είχε έναν υπεύθυνο, ο οποίος καθοδηγούσε, διεύθυνε και αξιολογούσε. Τις πρώτες δύο μέρες, η κάθε επιτροπή με τον υπεύθυνό της ασχολούνταν με διάφορες δραστηριότητες, οι οποίες είχαν ως σκοπό να αναπτυχθεί η εμπιστοσύνη, η συνεργασία και η συναγωνιστικότητα μεταξύ των μελών. Έπειτα για τρεις ημέρες, η επιτροπή θα εργαζόταν πάνω στο θέμα που της αντιστοιχούσε και στο τέλος παρέδιδε την εργασία, στην οποία απαριθμούταν τα προβλήματα και οι λύσεις. Ακολουθούσε μια ήμερα ξεκούρασης, η οποία προηγούνταν δύο ημερών Γενικής Ολομέλειας, κατά τη διάρκεια της οποίας παρουσιάζονταν η κάθε εργασία, καθώς και γίνονταν ερωτήσεις πάνω σε αυτές από τους υπόλοιπους υποψήφιους. Και τέλος, η θλιβερή ημέρα της αναχώρησης.

Τα βράδια, οι διοργανωτές είχαν έτοιμο κάποιο πρόγραμμα, είτε αυτό ήταν «εξόρμηση» σε κέντρα διασκέδασης, είτε σε μπυραρίες και εστιατόρια είτε απλά χαλάρωση στον ξενώνα (πριν τη Γενική Ολομέλεια). Αυτά τα βράδια, ο κάθε υποψήφιος αποκτούσε καινούριους φίλους, γνωριμίες (όχι πάντοτε απλά φιλικές !). Ξεκουραζόταν από το επίπονο 8-ωρο της ημέρας και διασκέδαζε. Φυσικό και επόμενο είναι ο ύπνος να περιορίζονταν σε 3-ωρα και 4-ωρα κάθε βράδυ, με συνέπεια ατέλειωτες ουρές στη μηχανή του καφέ την επόμενη ημέρα.

Οι ημέρες πέρασαν τάχιστα – όπως κάθε φορά που περνάς καλά – με κοπιαστική εργασία, πολύ γέλιο και γεμάτες ενθουσιασμό. Το πρόγραμμα ήταν έντονο. Δεν είχαμε το χρόνο να σκεφτούμε όλα τα νέα ερεθίσματα που δεχόμασταν καθημερινά. Δεν είχαμε το χρόνο να εκτιμήσουμε την αξία της συνεργασίας. Δε προλάβαμε να συνειδητοποιήσουμε την εμπιστοσύνη που αποκτήσαμε με τους συνυποψήφιούς μας. Όμως, όταν στην τελετή λήξης, μετά από όλους τους εξαίσιους λόγους παρακολουθήσαμε ένα δεκάλεπτο βιντεάκι με τις καλύτερες στιγμές του συνεδρίου, όταν μαζευτήκαμε με τις επιτροπές μας και μιλήσαμε για τα συναισθήματά μας, όταν μου ξέφυγε ένα δάκρυ, τότε ένιωσα το συναίσθημα για το οποίο μας μιλούσαν οι πρώην συμμετέχοντες, τότε κατάλαβα πως μόλις τελείωσε η ομορφότερη εμπειρία της ζωής μου, η εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη μέσα μου για πάντα.

Φυσικά για όλη αυτή την ανεκτίμητη εμπειρία θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσω το Γενικό Λύκειο Οιχαλίας, το σχολείο μου, τον διευθυντή κ. Πέτρο Τζίμα και το σύλλογο διδασκόντων για την συμπαράσταση που μου προσέφεραν απλόχερα. Επίσης να ευχαριστήσω και τους γονείς μου για την ηθική αλλά και την υλική- έμπρακτη συνεισφορά τους για την πραγμάτωση του ταξιδιού αφού επωμίστηκαν τα έξοδα ελλείψει κρατικής μέριμνας .